| صفحه اصلی تماس با ما عناوین مطالب پروفایل قالب سبز | ||
|
|
ز من امشب نمی دانم چه شعر تازه ای جوشد؟! یکی نوزاد عریان در خموش آغوش قلبم جامه ای رنگین ز احساسی شگفت از خشم و غم اندازه می پوشد صدای گریه اش از چشم خندیدن رباید خفت و آسایش به ناخن می خراشد روح سرگردان آرامش مرا آگه ز اندوهی نهان در پرده های ساز این « بودن » نماید و رازی بس شگرف از خنده های بی بر « بودن » گشاید و در گهواره ی دفتر به غوغای نگاه پر امیدش همچنان در فهم این کوشد *** ز من امشب نمی دانم.. نمی دانم چه شعر تازه ای جوشد.. نظرات شما عزیزان: برچسب‌ها: شعر فارسی [ شنبه 29 بهمن 1390 ] [ ] [ شایان مهرستا (شب) ]
|
درباره وبلاگ  چه آسان شعر می‌سراییم و از انسانیت و حقوق بشر و صدها واژه‌ی از تداعی افتاده‌ی رنگین دیگر دم می‌زنیم. اما آن سوتر از دیوار بلند غرورمان، فراموشی‌مان و روزمرّه‌گی‌مان شعرها کشتار می‌شوند. انسانیت و حقوق بشر در گنداب‌ها دست و پا می‌زند و قاموسی به حجم تاریخ دور و نزدیک از واژگان زنده؛ گرد فراموشی می‌گیرد. چه ساده فراموش می‌کنیم مرگ «شعر» در جامه‌ی انسان را.. آری.. از شعرستانیم و از شعر بی‌خبر و از نزدیک‌ترین‌ها چه دورترین.. |
| ||